Sevenlerin desteği, dostlar kim?
Hastalanmak normal bir durum. Herkes çeşitli sebeplerden
hasta oluyor, hastanede yatıyor, yoğun bakımda kalıyor. Bu hayatın gerçeği
elbette. Hasta için de zor hasta yakını içinde.
Eminim herkes hasta yakını olmuştur. Herkes birileri için
meraklanmıştır. Bu merak işi öyle “yaşar mı ölür mü?” gibi bahis konusu değil
elbette. Bahsettiğim şey sevenlerin endişeli bekleyişi.
Hasta olduğumu duyan gelmiş.
Bunların içinde sevenler çoklukta olsa da sadece meraktan
gelenler de olmuş. Bunu ben iyileşince anlatılanlardan öğrendim. Ölmüş gibi
konuşanlar da olmuş, ben hastalanınca benim işime göz koyanlar da olmuş. Uzun
yıllar iş verdiğim, zor gününde yanında durduğum, dost olduğumu sandığım
arkadaşlarım gelmiş. Bir iki defa sadece. Örneğin bir arkadaşım vardı. Eşinin
ölümüne ondan çok üzülmüştük. Ailecek görüştüğümüz, defalarca iş bulduğum biri
arkamdan işimi almaya çalışmış, yine onun sayesinde tanıştığım bir arkadaşım da
depresyondayken elinden tutup kendime ortak etmeye çalıştığım kişi arkamdan
gelip “onu kimse sevmezdi ama herkes saygı duyardı “diyebilecek kadar küçülmüş.
Bir yerde haklı. Beni tanırsanız ya çok seversiniz ya da hiç sevmezsiniz. Ben
de insanları öyle severim çünkü. Ölesiye severim. Tanırsanız beni siz de öyle
seversiniz. Ortası yoktur. Mış gibi, sanki gibi bir dostluk yoktur.
Yerime göz koyan çalışanlarım olmuş, koltuğuma oturmaya
çalışanlar olmuş. Benim varlığımda müsaade etmediğim tek şey olan istismarı
yapmaya çalışanlar olmuş. Yapanlar da olmuş.
Bunlar dost bildiklerimizmiş. Onları silip bir kenara
koyduk. Konumuz sevenler ve gerçek dostlar.
En büyük sıkıntı bekleyenler içinmiş. Onların doktordan
duyacakları üç beş kelimenin ardından hastane köşesinde yatıp kalkan eşim,
kardeşim ve kızlarımın bir sürü arkadaşı manevi destek olmuşlar.
Benim için mevlit okutan da olmuş, kilisede mum yakan da
olmuş R2 seansı yapan da olmuş, hatta içip içip hastaneyi basmaya çalışan da.
Herkes inandığı şekilde enerji göndererek desteklemiş. Bir de kızlarımla,
eşimle hastanede her gün kalan, bekleyen olmadı gelip giden veya onlara kılık
kıyafetten yemeğe kadar sürekli destek olanlar var.
Haberi olmayan ya da sonradan haber alan çok insan oldu.
Hastane koridorunda neredeyse bir keşmekeş yaşandığı olmuş. Ama çoğu duyup
ziyarete gelmiş bir defa ve ilk hastanede. Tek sefer de olsa ziyaretime
gelenleri yadırgamıyorum. Herkesin bir yaşam mücadelesi var elbette. Ama
gerçekten dost sanıp tüm sonradan öğrenenler gibi yapmasalar iyi olurdu.
Dostları kategorize etmem. Dost vardır, arkadaş vardır. Ama
işini gücünü bırakıp sürekli benimle ilgilenenleri de ayrı tutmak istiyorum.
Onlar benim düzeleceğime inanmışlar ve destek olmuşlar. Her durumda koşan
kızlarımın arkadaşları, sağlığımda gerçekten beni tanımış ve sevmiş olanlar,
eşimin arkadaşları, ve gerçekten sevenler olduğu sürece atlatılıyormuş. Onlar
hangi hastaneye götürülseniz oraya gelmişler.
Hastalığımın sonucu gerçek dostluğu öğretti. Özellikle
hasta yakınları için yapılan manevi destek çok önemli. Arkanda az da olsa
birilerinin olduğunu görmek hasta yakınlarına güç veriyormuş. Bu yanınıza gelen
eşinizin gözünden okunuyor.
İnsan sağlığında dost biriktirmeliymiş.
Dost bildiğiniz insanların ayrımını düzeldiğinizde anlıyor
ve daha bir sarılıyorsunuz.
İyi ki varsınız.
Sevgiyle kalın.
Bana ulaşmak isterseniz, hasta yakınlarının ve hastaların
neler hissettiği sorarsanız ve biraz morale ihtiyacınız olursa bana mail ile
ulaşabilirsiniz.
Bloğumu takip ederseniz sizlere tüm deneyimlerimi
paylaşacağım. Ve eğer sosyal medya hesaplarınızda paylaşırsanız pek çok insana
moral verebilir.
Herkese acil şifalar. Dilerim.
Gürkan
https://www.facebook.com/52dakika/
